CHP’li Suzan Şahin’in konuşması olay oldu: 3 Depremi de Hatay’da evimde yaşadım!

Sayın Başkan, değerli milletvekilleri; sizlere selam getirdim Hatay’dan. Sadece Hatay’dan da değil, deprem bölgelerinde olan 10 ilin selamını da ayrıca getirdim. CHP’li Suzan Şahin’in konuşması olay oldu: 3 Depremi de Hatay’da evimde yaşadım!

Suzan Şahin sert deprem konuşması

Orbit – Kahramanmaraş merkezli depremlerden sonra yaşananlar, büyük hatalar silsilesi ve derin bir yapısal işlevsizlik sonucu canları yanan vatandaşlarımızdan selam getirdim, hem de çokça sitem. Çığlıklarına ses olmaya çalışacağım bugün.

Depremlerin yaşandığı her anda İskenderun’daydım, 3 büyük depremi de evimde yaşadım. İlk depremde evimin sağındaki ve solundaki o ünlü Eda ve Sahil Apartmanları çöktü. Sabahın ilk ışıklarında ailelerinden önce deprem enkazında ben vardım. Komşularımdı, seslerini duyuyor ve tanıyordum; Fırat “Yardım eden yok mu?” diye bağırıyordu, Erdinç “Buradayım.” diyordu. Koştum, ne yapabilirim? Elimdeki bir leğenle atacağım birkaç tozla olmayacaktı bu iş. Nereye? Kaymakamlığa. Üç sıra su basmıştı, dizlerime kadar suyla gittim Kaymakam Bey’in yanına. Evet, Emniyet Müdürümüz, AK PARTİ’li milletvekili arkadaşımız, diğerleri oradaydı ama birdenbire bir telefon geldi; yeğenim “Te…“ dedi, kaldı. Kaymakamlığın biraz ilerisinde evi var, gittim, ev böyle olmuş, böyle. Evi çöktü kız kardeşimin, 1 yeğenimi kaybettim.

“Beni duyan yok mu?” diye; yoktu!

Güzel kardeşlerim, bu felakette gene gittim Kaymakamın yanına. Gittiğim her göçükte hilti, arama kurtarma ekibi, ışık, asker, polis, ne istersen; bir el gücü istiyorlardı ama yoktu. İkinci günün akşamına kadar hiç kimse gelmedi. 35 arama kurtarma ekibi gecenin 23.00’ünde -orada bekledim- geldi ama elinde alet edevat yoktu. Makas, hilti, ışık neden yok diye sorduk “Havaalanında aldılar.” dedi, “Niye?” dedim, arkadan yollayacaklarmış. Yahu, ben uzman değilim, bu işin uzmanı, liyakatli yöneticisi değilim ama aklım almıyor. Arama kurtarma ekibinin alet edevatı neden sonra gelir, ne yapacak orada? Üçüncü gününe kadar yaprak kımıldamadı, bütün herkesin seslerini duyduk, “Can kurtarın.” diye bağırdılar. Hani, böyle deprem sahnelerinde görürüz, göçüklere çıkar arama kurtarma ekipleri “Beni duyan var mı?” diye bağırır ya, göçük altındakiler bağırdı “Beni duyan yok mu?” diye; yoktu!

bunların sorumlusu kim?

Bakın, arkadaşlar, bunların sorumlusu kim? Biz sadece göçük altında kalmadık; evlerimiz yıkılmadı, yuvalarımız yıkıldı, dağıldık, her bir taraftayız. Kimileri toprak altında, kimileri uzuv kaybıyla anasız babasız yeni bir hayata başlayacak, ne yapacaklarını bilmiyorlar, sahipsizler, kimileri de gurbet ellerde. Dönecek bir memleketleri yok, tuzla buz her taraf.

Biz bir deprem bölgesinde yaşıyoruz

Biz bir deprem bölgesinde yaşıyoruz. Evet, deprem bir felaket, afet, her yerde oluyor ama arkadaşlar, bizim bütün savaşlarımızı hesaplayın o kadar can kaybı yoktur, savaşlarda bu kadarını kaybetmiyoruz. Hele Hatay, 10 ilin toplamından daha fazla can verdik. Buradan arkadaşım sayıyor “Falan yere şu kadar kurtarma, falan yere…” İskenderun’u saydın mı? Ha! Saydın mı? İskenderun’a gelmedi. 400 göçük, 2 bin apartman yıkıldı. 35 kişi arama kurtarma ekibine soruyorum “Nasıl çalışmalısın?” “Biz ekip çalışırız.” diyor. 77, 100 olsun; 100 göçüğe gittiniz, 300’ünde kimse yok. Sekiz gün gelmedi, birçok göçüğe uğramadılar. Sebep? Sebep? Hani biz uzaya gidiyorduk, hani Avrupa bizi kıskanıyordu, hani! Neredeydiniz? “AFAD neredeydi, Kızılay neredeydi, asker neredeydi?” deyince kızıyorsunuz.